چند روز پیش مانی / پسر خواهرم / که دیروز ۱ سالش شده رو بغل کردم. دیدم خیلی داره ذوق میکنه کولش کردم و نشوندمش رو کتفم. بچه هم که حسابی خرکیف شده بود و منو با اسب / و یا با هر حیوان مشابه / اشتباه گرفته بود کلی بالا و پائین پرید و ذوق کرد. همینکه گذاشتمش زمین ، احساس کردم کتفم و گردنم گرفته. به بابام گفتم که کمی کتف و کمر و گردنم رو ماساژ بده چون احساس گرفتگی میکردم. خلاصه ماساژ همانا و کتف گرفتگی من همان!! ۴ روزه دارم از درد جون میدم. هرچی هم ژل و مسکن و چسب و ماساژ آب گرم و ... استفاده میکنم فایده نداره که نداره. دیروز هم هرچی دنبال دکتر اورتوپد گشتم نبود که نبود یا وقتهای ۲-۳ ماه بعد میدادند یا میگفتند بشین ۳-۴ ساعت تو مطب تا بین مریضها بفرستیمت تو که دکتر ویزیتت کنه! منم که از نشستن تو مطب دکتر و انتظار متنفرم، از دکتر رفتن پشیمون شدم. دیشب به اصرار مامانم از این چسبهای مسکن استفاده کردم. چشمتون روز بد نبینه از دیشب که این چسب رو زدم انگار که یه گلوله آتیش رو کمرمه و به شدت دارم میسوزم. شب چند بار از شدت داغی از خواب پریدم. بدبختی اینجاست که با وجود همه اینها هنوزم درد دارم و دستمو نمیتونم تکون بدم. الانم با مکافات دارم تایپ میکنم، یکی نیست بگه انگار مجبورم که بنویسم :)) عصر هم با کمال پررویی میخوام برم استخر و امیدوارم اوضاعم از اینی که هست بدتر نشه.
وقتی آدم خودش به خودش ولنتاین رو تبریک بگه اینجوری میشه دیگه
اونوقت مثل مهتاب خنگولِ گیج ۱۲ فوریه و ۱۴ فوریه رو عوضی اشتباه میگیره و ۲ روز زودتر تبریک میگه. (میگم چرا امسال هیچکس منو تحویل نگرفتها، نگو هنوز موقعش نبیده)!! هرچند که هر موقع ماهی رو از آب بگیری میشه خوردش اما بابت اشتباهم معذرت میخوام. 
و اصلاح میکنم که :
فردا روز ولنتاین هستش، مبارکتون باشه!! همین دیگه :) پارسال یادمه به همین مناسبت یه سیب زمینی خوشگل گذاشته بودم تو وبلاگم که بگم سیب زمینیها هم دل دارند . میتونید از اینجا دوباره برداریدش.
تاکید میکنم که هرچند مطلب پائین کمی طولانیه اما آهای کسانی که ادعا میکنید اِندِ عشق و عاشقی هستید!! بی زحمت یه بار بخونیدش و یه چند دقیقه راجع بهش فکر کنید و بعد نتیجه بگیرید که شما از کدوم گروهید؟!!
بازم داره برف شدید میاد. هرچی تو این ۲ روز آب شده بود در عرض ۱ ساعت دوباره برگشته. هرچند که برف رو خیلی دوست دارم اما یه جورایی این تغییر ناگهانی آب و هوا منو میترسونه.
اینم یه مطلب در باب عشق و دوست داشتن:
من که خیلی خوشم اومد ازش، به نظر شما هنوزم آدمهایی هستند که اینجوری دوست داشته باشند؟
« عشق یک جور جوشش کور است و پیوندی از سر نابینائی، اما دوست داشتن پیوندی خود آگاه و از روی بصیرت روشن و زلال . عشق بیشتر از غریزه آب میخورد و هرچه از غریزه سر زند بی ارزش است و دوست داشتن از روح طلوع میکند و تا هرجا که یک روح ارتفاع دارد دوست داشتن نیز همگام با آن اوج میابد.
عشق در قالب دلها در شکل ها و رنگ‌های تقریبا مشابهی متجلی میشود و دارای صفات و حالات و مظاهر مشترکی است، اما دوست داشتن در هر روحی جلوه خاص خویش دارد و از روح رنگ میگیرد و چون روح‌ها برخلاف غریزه‌ها هر کدام رنگی و ارتفاعی و بعدی و طعمی و عطری ویژه خویش دارد، می‌توان گفت که به شماره هر روحی، دوست داشتنی هست.
عشق با شناسنامه بی ارتباط نیست و گذر فصل‌ها و عبور سالها بر آن اثر میگذارد، اما دوست داشتن در ورای سن و زمان و مزاج زندگی میکند و بر آشیانه بلندش روز و روزگار را دستی نیست.
عشق در هر رنگی و سطحی ، با زیبائی محسوس ، در نهان یا آشکار، رابطه دارد . چنانکه " شوپنهاور" میگوید : (( شما بیست سال بر سن معشوقتان بیفزائید ، آنگاه تاثیر مستقیم آنرا بر روی احساستان مطالعه کنید ))!
اما دوست داشتن چنان در روح غرق است و گیج و جذب زیبائی‌های روح که زیبائی‌های محسوس را به گونه‌ای دیگر میبیند. عشق طوفانی و متلاطم و بوقلمون صفت است، اما دوست داشتن آرام و استوار و پروقار و سرشار از نجابت.
عشق با دوری و نزدیکی در نوسان است ، اگر دوری به طول بینجامد ضعیف میشود ، اگر تماس دوام یابد به ابتذال میکشد و تنها با بیم و امید و تزلزل و اضطراب و (( دیدار و پرهیز )) ، زنده و نیرومند میماند. اما دوست داشتن با این حالت ناآشناست. دنیایش دنیای دیگریست!
عشق جوششی یکجانبه است ، به معشوق نمی اندیشد که کیست ، یک خود جوشی ذاتی است و از این رو همیشه اشتباه میکند. در انتخاب به سختی میلغزد و یا همواره یکجانبه میماند و گاه میان دو بیگانه ناهماهنگ، عشقی جرقه میزند و چون در تاریکی است و یکدیگر را نمیبینند ، پس از انفجار این صاعقه است که در پرتو روشنائی آن چهره یکدیگر را میتوانند دید و در اینجاست که گاه پس از جرقه زدن عشق عاشق و معشوق که در چهره هم مینگرند، احساس میکنند هم را نمیشناسند و بیگانگی و نا آشنائی پس از عشق – که درد کوچکی نیست – فراوان است.
اما دوست داشتن در روشنائی ریشه میبندد و در زیر نور سبز میشود و رشد میکند و از این روست که همواره پس از آشنائی پدید میاید و در حقیقت در آغاز دو روح خطوط آشنائی را در سیما و نگاه یکدیگر میخوانند و پس از ((آشنا شدن)) است که ((خودمانی)) میشوند - دو روح ، نه دو نفر ، که ممکن است دو نفر با هم در عین رو در بایستی‌ها احساس خودمانی بودن کنند و این حالت به قدری ظریف و فرار است که به سادگی از زیر دست احساس و فهم میگریزد - و سپس طعم خویشاوندی و بوی خویشاوندی و گرمای خویشاوندی از سخن و رفتار و کلام یکدیگر احساس میشود و از این منزل است که ناگهان، خود بخود، دو همسفر به چشم میبینند که به پهندشت بیکرانه مهربانی رسیده‌اند و آسمان صاف و بی‌لک دوست داشتن بر بالای سرشان خیمه گسترده است و افقهای روشن و پاک و صمیمی (( ایمان)) در برابرشان باز میشود و نسیمی نرم و لطیف - همچون روح یک معبد متروک که در محراب پنهانی آن، خیال راهبی بزرگ نقش بر زمین شده و زمزمه درد آلود نیایش مناره تنها و غریب آنرا به لرزه در میاورد – هر لحظه پیام الهان‌های تازه آسمانهای دیگر و سرزمین‌های دیگر و عطر گلهای مرموز و جانبخش بوستانهای دیگر را به همراه دارد و خود را ، به مهر و عشوه‌ای بازیگر و شیرین و شوخ ، هر لحظه، بر سر و روی ایندو میزند.
عشق جنون است و جنون چیزی جز خرابی و پریشانی ((فهمیدن)) و ((اندیشیدن)) نیست. اما دوست داشتن در اوج معراجش از سرحد عقل فراتر میرود و فهمیدن و اندیشیدن را نیز از زمین میکند و با خود به قله بلند اشراق میبرد.
عشق زیبائی‌های دلخواه را در معشوق میافریند و دوست داشتن زیبائی‌های دلخواه را در دوست میبیند و میابد.
عشق یک فریب بزرگ و قوی است و دوست داشتن یک صداقت راستین و صمیمی، بی انتها و مطلق!
عشق در دریا غرق شدن است و دوست داشتن در دریا شنا کردن.
عشق بینائی را میگیرد و دوست داشتن میدهد
عشق خشن است و شدید و در عین حال ناپایدار و نامطمئن و دوست داشتن لطیف است و نرم و در عین حال پایدار و سرشار از اطمینان.
عشق همواره با اشک آلوده است و دوست داشتن سراپا یقین است و شک ناپذیر.
از عشق هرچه بیشتر میشنویم سیرابتر میشویم و از دوست داشتن هر چه بیشتر ، تشنه‌تر
عشق هرچه دیرتر میپاید کهنه‌تر میشود و دوست داشتن نوتر.
عشق نیروئیست در عاشق، که او را به معشوق میکشاند؛ دوست داشتن جاذبه‌ایست در دوست، که دوست را به دوست میبرد. عشق تملک معشوق است و دوست داشتن تشنگی محو شدن در دوست.
عشق معشوق را مجهول و گمنام میخواهد تا در انحصار او بماند ، زیرا عشق جلوه‌ای از خودخواهی یا روح تاجرانه یا جانورانه آدمیست، و چون خود به بدی خود آگاه است ، آنرا در دیگری که میبیند از او بیزار میشود و کینه برمیگیرد . اما دوست داشتن، دوست را محبوب و عزیز میخواهد و میخواهد که همه دلها آنچه را او از دوست در خود دارد، داشته باشند. که دوست داشتن جلوه‌ای از روح خدائی و فطرت اهورائی آدمیست و چون خود به قداست ماورائی خود بیناست ، آنرا در دیگری که میبیند ، دیگری را نیز دوست میدارد و با خود آشنا و خویشاوند میابد.
در عشق رقیب منفور است و در دوست داشتن است که (( هواداران کویش را چو جان خویشتن دارند )) که حسد شاخصه عشق است، چه عشق معشوق را طعمه خویش میبیند و همواره در اضطراب است که دیگری از چنگش برباید و اگر ربود، با هردو دشمنی میورزد و معشوق نیز منفور میگردد و دوست داشتن ایمان است و ایمان یک روح مطلق است یک ابدیت بی‌مرز است، از جنس این عالم نیست.
عشق ریسمان طبیعی است و سرکشان را به بند خویش در میاورد تا آنچه آنان ، بخود از طبیعت گرفته اند بدو باز پس دهند و آنچه را مرگ میستاند، به حیله عشق، بر جای نهند، که عشق تاوان‌ده مرگ است و دوست داشتن عشقی است که انسان، دور از چشم طبیعت، خود میافریند، خود بدان میرسد ، خود آنرا ((انتخاب)) میکند .
عشق اسارت در دام غریزه است و دوست داشتن آزادی از جبر مزاج. عشق مامور تن است و دوست داشتن پیغمبر روح . عشق یک (( اغفال )) بزرگ و نیرومند است تا انسان به زندگی مشغول گردد و به روزمرگی – که طبیعت سخت آنرا دوست میدارد – سرگرم شود و دوست داشتن زاده وحشت از غربت است و خودآگاهی ترس‌آور آدمی در این بیگانه بازار زشت و بیهوده .
عشق لذت جستن است و دوست داشتن پناه جستن .
عشق غذاخوردن یک حریص گرسنه است و دوست داشتن (( همزبانی در سرزمین بیگانه یافتن )) است.»
امیدوارم همواره به جای عشق ورزیدن‌ها به معشوقتان او را صادقانه دوست بدارید.